اهمیت، اولویت
و ضرورت علوم بهداشتی
با توجه به نگاه
عدالت محور در توسعه و ترویج علوم تندرستی و از طرفی رویکرد اولویت به تکنولوژیهای
پیچیده تخصصی و فوق تخصصی در امر سلامت، شرایطی پیدا شده است که نیاز است در سیاست
های موجود آموزشی و پژوهشی مدیریت سلامت تجدید نظر نمود. لذا ذکر چند نکته اساسى و
تعیین کننده در تکمله موارد مرتبط با این امور ضرورت دارد:
١- رعایت اخلاق و
عدالت در گفتار، نوشتار و رفتار سازمانى.
٢-بازنگرى در فعالیت
هاى صنفى گذشته و جبران قصور با راستى آزمایى مدقن، باب نظر متخصصان محترم آمار و اپیدمیولوژى
و دیگر رسته های علوم بهداشتی
٣- تاکید مؤکد در
اثبات این حقیقت که علوم بهداشتى در نظام سلامت مغفول مانده و متخصصین این امر فرصت
و اجازه ورود درتصمیم گیرى هاى کلان نداشته و در حیطه هاى اجرائى نیز عملاً جاده صاف
کن و توجیه گر بخش هاى پیچیده و پر هزینه بالینى
می باشند. جاى تعجب این است که متولیان و دارندگان این جایگاه به سادگى از این سلب
حقوق خود گذشته و تمایلى به حضور در جایگاه واقعى خود نشان نمى دهند.
علوم بهداشتى با
رشته هاى متنوعى که از مقطع کاردانى تا اعلاى فوق تخصصى در زمینه تحصیلات دانشگاهى
حاصل برنامه ریزى هاى ملى و بین المللى مى باشد. مدارک و مستندات زیادى مؤید این واقعیت
است که ارتقاء سلامت ثمره توسعه و ترویج علوم بهداشتى می باشد. نشانه هاى زود هنگام
این واقعیت را بایستى به نقش "بهسازى"، ایمن سازى و عملکرد آمار حیاتى و
اپیدمیولوژى نسبت داد. ارتقاء امید به زندگى در گرو نگاه جامع به یکپارچگى علوم بهداشتى
است. در حقیقت علوم پایه سلامت و بخش عظیمى از فن آورىمدیریت سلامت مختص به علماى این
حیطه از دانش و فن آورى تندرستى و خود مراقبتى است، که امتیاز بى بدیل این حوزه؛ ارزانى،شیرینى،
سهولت در اجرا، نداشتن عوارض جانبى، ماندگارى و قابلیت اجراى آن توسط افراد و آحاد
جامعه است. این اهمیت را درپاندمى ویرانگر و حیران کننده کووید19 را بهتر و بیشتر مى
توان رصد نمود. بطوریکه قریب دو سال دست و پنجه نرم کردن متولیان امور سلامت دنیا،
نهایتاً سمت و سوى امید رهایى و صبح پیروزى خلاصى از دغدغه هاى نگران کننده این بیمارى
را در اقدامات بهداشت عمومى یعنى زدن ماسک، شستشوى دست ها، رعایت فاصله و واکسیناسیون توصیه مى نمایند.
اکنون مطالبه صاحبنظران
این بخش از مدیریت سلامت این است؛ چرا علیرغم نقش و ارتباط این مسئله بسیار مهم، تصمیم
سازى و تصمیم گیرى مدیریت بحران هاى مرتبط با سلامت در انحصار تخصص هاى غیر مرتبط مى
باشد.
سکوت مجامع علمى
بویژه انجمن هاى تخصصى علوم بهداشتى تقصیرى است که اغلب متوجه پیشکسوتان این رشته از علم سلامت می شود. متاسفانه به راه انداختن نهضت
مقاله نویسى و اجراى طرح هاى تحقیقاتى بى ثمر براى تولید به اصطلاح مقاله نه علم یا
فن آورى! بلکه تولید عناوین و القاب غیر واقعى استاد و … که عنقریب
به جاى افتخار تبدیل به ادبار مى شود. بر این باورم اگر تجدید نظرى در این تعامل منفعت
طلبى و حرکت سوگرایانه براى کسب امتیاز هاى فردى نشود مورد طعن و لعن آیندگان قرار
خواهد گرفت. دانشگاهى که وظیفه اش جهاد تبیین است به بیراهه رفته و خود مسبب توسعه
و ترویج آسیب هاى اجتماعى شده است. هر چه بگندد نمکش میزنند، واىبه روزى که بگندد نمک.
نگارنده موفقیت گفتمان
و نشست اهل علم را در صورتى صائب مى داند که رهنمودهاى گام دوم انقلاب و موضوع
"جهاد تبیین" رهبرىمعظم در تعیین مسیر و هدف گذارى نقشه جامع علمى را لحاظ
نمایند.
رنجنامه اى کوتاه
و مختصر براى اهل بصیرت، سطر پردازى شد تا شاید توصیه اى به خود سازى، جامعه پردازى
و ان شاءالله تمدن سازى مورد توجه و نظر عالمان و صالحان باشد.
على الماسى
سه شنبه
20/ 04/ 1402